Er was eens een klein dorpje genaamd Woudenberg, verscholen tussen de groene heuvels en weelderige bossen van Nederland. In dit dorpje stond een oude, mysterieuze molen die bekend stond als de Windfluisteraar. De molenwieken draaiden niet alleen met de wind mee, maar fluisterden ook verhalen uit vervlogen tijden.
Op een dag kwam er een jong meisje naar de molen toe. Ze was verdwaald in het bos en zocht naar beschutting. De molenaar, een vriendelijke oude man met een lange witte baard, nodigde haar uit om binnen te komen. Hij vertelde haar dat de molen magische krachten bezat; het kon wensen laten uitkomen voor hen die een zuiver hart hadden.
Het meisje, wiens naam Lina was, wenste niets liever dan de weg naar huis terug te vinden. De molenaar glimlachte en gaf haar een klein zakje met glinsterend molenstof. “Strooi dit op het pad en volg de schittering,” zei hij. “Het zal je naar huis leiden.”
Lina deed wat haar was opgedragen en tot haar verbazing vormde het stof een fonkelend pad dat door het bos kronkelde. Ze volgde het licht en kwam uiteindelijk thuis, waar haar familie haar met open armen ontving.
Een oude, mysterieuze molen genaamd de Windfluisteraar in Woudenberg
Vanaf die dag werd de molen van Woudenberg bekend als een plek van hoop en wonderen. Mensen van heinde en verre kwamen om de Windfluisteraar te bezoeken, en het dorpje Woudenberg werd een symbool van magie en mysterie.
En zo leefden de molenaar en de dorpsbewoners nog lang en gelukkig, altijd dankbaar voor de magie die in hun midden woonde.
Comments